16.05.2013.g.

Novo u ponudi našeg diskonta je nadaleko čuveno i cenjeno žestoko piće, GENTLEMAN JACK...
Tim povodom, malo smo se potrudili i pronašli zanimljiv tekst o destileriji JACK DANIELS. Prenosimo ga...

Kada kročite u mestašce Linčburg, u američkoj saveznoj državi Tenesi, može vam se učiniti da je vreme stalo. Na iskrzanoj drvenoj tabli piše populacija – 365 stanovnika. Iako po zvaničnom popisu okrug ima više od 5.000 stanovnika, znak ostaje. Na gradskom trgu je šerifova kancelarija, gvožđara sa malim dućanom, gostionica sa džuboksom, pošta i dve prodavnice suvenira. Veliki znak, bela slova na crnoj pozadini, upućuju nas desno – 300 metara do “Džek Denijels” destilerije postojbine nadaleko čuvenog viskija.

Tu je stara drvena bela zgrada sa crnim krovom, u nekom odsutnom kolonijalnom stilu, na koju se naslanjaju veliki drveni ambari gde se čuvaju žitarice, ugalj, burad. Trava nisko podšišana, uredno složeni stogovi sena, stolice za ljuljanje ispred i stari radnici u pantalonama na tregere spremni da vam između dva dima iz lule otkriju istoriju “džeka”, tajnu destilovanja i proizvodnje koja ga čini jedinstvenim.

Burna istorija

Osnivač kompanije je Džasper Njuton Džek Denijels, rođen 28. septembra 1850. godine. Denijels je bio jedno od trinaestoro dece u porodici u kojoj je otac došao iz Irske, a majka iz Škotske. Pošto nije imao dece, pod svoje krilo je uzeo nećaka Lema Motloua. Zbog zdravstvenih problema prepustio mu je destileriju i Motlou počinje da razvija prepoznatljivi brend, viski “džek denijels”.

Tek što je prohibicija okončana, počeo je Drugi svetski rat u koji je ušla i Amerika, pa je proizvodnja alkoholnih pića ponovo zabranjena. Umesto toga, destilerije su imale obavezu da proizvode čist alkohol za potrebe vlade. Krajem rata zabrana je skinuta. Lem Motlou, čiji je brat Džes pune 53 godine radio u destileriji kao “probač”, umro je 1947, pre toga potpuno obnovivši pogone u Linčburgu. Posao su preuzela četvorica njegovih sinova Robert, Evans, Rigor i Konor, ne menjajući ništa u proizvodnom procesu i nastavljajući da osvajaju zlatne medalje na sajmovima.

Ćumur od javora

Ceo kompleks ove jedinstvene destilerije podređen je proizvodnji viskija. Pored upravne zgrade gde je smešten muzej sa stotinama fotografija i starog oruđa kojima se spravljao viski, nalazi se mala kuća sa stvarima starog Džeka Denijelsa i vatrogasna kola s početka prošlog veka.

U neposrednoj blizini teče reka iz koje se uzima voda za viski, a upravo je zbog toga destilerija i smeštena u ovaj idilični krajolik još prvog dana, pokraj Kejv springa, prirodnog pećinskog izvora. Pored reke, kreće niz zgrada u kojima se odvija proces proizvodnje.

Stari Džek je zahtevao da se poštuju pravila i da svaka flaša bude napravljena na isti način. Kao najvažniji proces, video je “omekšavanje viskija” – kap po kap kroz ćumur od belog javora. U dodiru s ugljem viski se oslobađa vezivnih ulja i drugih teških sastojaka oštrog mirisa i ukusa. Proces se u originalu zove “charcoal mellowing” i njime se obezbeđuje slađi i mekši ukus bez uticaja na jačinu.

Sedam generacija kasnije, proces filtriranja se izvodi na isti način. Razlog je jednostavan – stvara se posebni ukus koji ljudi očekuju od “džeka”. Druga važna stvar je zrenje. Stajanje u buretu daje mu jaku boju, ukus i karakter.

 
 
Nastavak teksta čitaj na desnoj strani...
 



 

– Viski filtriramo kroz sloj ćumura od belog javora debljine tri metra, a sami pravimo svu burad koju koristimo. Sve to doprinosi kvalitetu i ukusu. Staranje samo po sebi nije znak kvaliteta pića. Zato naši master distileri, koji su zaduženi za proces proizvodnje, odluče kada je viski spreman da napusti destileriju. Testiramo ga na starinski način – povučemo gutljaj – kaže Heris Periš, koji u destileriji radi gotovo tri decenije.

Ručno pravljena burad

Periš smatra da je jedan od najvažnijih preduslova dobrog “džeka” pravilna izrada buradi u kojima se viski čuva pre točenja u flaše.

– Počinjemo tako što odaberemo najfinija stabla belog hrasta. Naši stolari onda sve rade ručno, pažljivo peku drvo iznutra kako bi karamelizovali njegove prirodne šećere. Od ovakvog, “pečenog” hrasta naš viski ima tu bogatu boju – otkriva Periš.
Poslednja zgrada u krugu destilerije je moderna zgrada u kojem se viski flašira. Stari vlasnik Džek je uzeo običnu bocu, stavio etiketu i prodavao viski. Međutim, 1895. godine upoznao je trgovačkog putnika iz kompanije “Alton Glass” koji mu je predložio staklenu bocu četvrtastog oblika s oborenim ivicama. Više od 100 godina kasnije, ova flaša je simbol “džeka”.

Na izlazu iz destilerije nalazi se prodavnica. Poslednjih godina, ponuda destilerije je proširena ekskluzivnijim, premijum varijantama “Gentleman Jack”, “Single Barrel” koja se prodaju i u buradima koja potom nose ime kupca, i “Silver Select Single Barrel”. “Gentleman Jack Rare Tennessee Whiskey” bio je prvi novi proizvod Džekove destilerije posle punih sto godina. To je jedini viski na svetu koji se filtrira kroz ugalj dva puta, pre i posle odležavanja, koje traje najmanje četiri godine.

Zabrana prodaje

Tradicija se u Tenesiju poštuje i u domenu zakona, pa se tako u čitavoj pokrajini Mur, kojoj pripada Linčburg, viski ne može kupiti nigde osim u samoj destileriji. Do 2. januara 1995. godine ni to nije bilo moguće, zbog specijalnog zakona izglasanog po okončanju prohibicije koji je propisivao da se na teritoriji okruga Mur viski može proizvoditi, ali ne i prodavati. Od svake prodate boce, inače, okrug dobija 3,5 dolara.

Tekst preuzet sa sajta: www.blic.rs

  

 
Povratak na novosti...